Parasiet.

Ik kan mij herinneren, dat ergens in het diepst van een puberteitscrisis oog in oog kwam te staan met mijn vader die mij in woede verwijtte: "Jij bent de parasiet van het gezin!!" Als ik eraan terugdenk, lach ik mij rond, want dit is nou typisch een uitspraak voor een bioloog...

Nu worstel ik enorm met het ouderschap, ik merk dat het persoontje Hanneke al tijden niet meer bestaat, genadeloos aan de kant gedrukt, in het belang van de kinderen. Het maakt mij in en intriest mijzelf te zien afsterven, een rouwproces..Menig moeder vind het heerlijk zichzelf te verliezen in de opvoeding, of hebben zich er eenvoudig bij neerlgelegd met de opmerking: "Ach, als de kinderen genieten ben ik gelukkig".

Als ik in de spiegel kijk denk ik: Wie ben jij en wat heb je met Hanneke gedaan?

Tommy Wieringa sprak een paar rake woorden in een oud interview over zijn nieuwe boek Ceasarion wat ik in de Libelle las : Ouderschap is opoffering, daar zijn kinderen ook het beste bij gebaat, want zij moeten kunnen parasiteren op de offers die hun ouders gemaakt hebben. Ouders van tegenwoordig zijn te druk bezig met zichzelf en een kind is daar niet bij gebaat.
Opoffering is de enige oplossing.

Caesarion is een geschiedenis over schoonheid en verval, over de knellende band tussen moeder en kind, hun trouw en ontrouw, en ten slotte, wanneer deze dingen zijn verteld, over het belang jezelf ten offer te brengen.
Het boekt eindigt met de woorden: Hij was alleen. Alles begon.

Zo zie ik mij nu, alles is opgeofferd en het is te hopen dat als het eindelijk weer stil is, de kinderen de deur uit zijn, dat er dan nog iets van mij over is om mee te beginnen...