Vrouwenkwaaltjes, wie durft te lezen?

Voor zover ik mijn zaakjes op orde kan hebben, heb ik alles op een rij.
In balans noem je dat.
Ik als mensje, met lijf enzo, reageer nogal intens op de natuur om mij heen. I voel het als het weer verandert, maar ook als de seizoenen veranderen.
Lekker is dat ,vooral als de herfst en de winter eraan komen, heb alleen een bloedehekel aan zomers.
Andere bijkomstigheid is, dat ik als vrouw zo vruchtbaar als de pest ben, bijna geen anti-conceptiemiddel bleek in het verleden veilig genoeg. Alleen geheelonthouding.
Da's niet fijn. Tengevolge daarvan ben ik iets gaan gebruiken wat Mirena heet, een spiraaltje, in de vorm van een scheepsanker in je lijf.
Dosering rommel die erin zit, zou minder moeten zijn dan in een 'normale' pil, maar ieder stofje voer ik door mijn lijf reizen, zo gevoelig ben ik nu eenmaal.

Al jaren eigenlijk zit me dat rotding niet lekker. Ik voel de werkzame stofjes, de hormomen, mijn stemming verandert, mijn lijf verandert, ik verander.
Bij extreme weerswisselingen duik ik er gewoonlijk in met gevoel, heerlijk. Nu niet, ik voel dat de werkzame stoffen zijn invloed op mijn stemmingen hebben.
Qua natuur, ik menstrueer al 7 jaar niet meer door die rommel, mijn lijf voelt nagenoeg nix meer wat met vrouwzijn te maken heeft.
Ik ben dat zo gruwelijk zat!

Dus vandaag heb ik de wandeling naar de huisarts gemaakt, die is gedeeltelijk homeopathisch practiserend, die was eht er al jaren niet mee eens dat ik het gebruikte, die heeft hem er met veel plezier uit gehaald, joepie!! :D

Binnenkort ben ik de eerste vrouw die jubelend van vreugde bloedert, omdat ze haar eigen lijf weer voelt..lol
Daarna moeten we wel weer wat anders natuurlijk, richting hospitaal en 'ingreepje', maar dat heeff tenminste nix te maken met chemicaliën in mijn lijf die er niet horen, alles beter dan dat!!

Gedachte

Vandaag heb ik zomaar zin om op een sleetje van een heuvel af te roetsjen en een sneeuwballengevecht aan te gaan..

Vooruitblik

Zoals de intimi weten, die heel soms ook wel eens een blog van mij lezen(kuch), ben ik sinds augustus 2008 actief op zoek naar een woning voor de kids en mijzelf. In de tussentijd doen wij ons best het leuk te hebben waar wij nu zitten, dat is in het huis met mijn ex, hun vader.
Voor de kids is het simpel, zij wonen immers gewoon nog thuis, zo zien zij dat. Ik had al snel afscheid genomen, van het huis dat "thuis" heette.
Dus eigenlijk ben ik voor mijn gevoel al 2 jaar thuisloos.
Het is een zeer ongewone situatie, zeker niet natuurlijk, dat gaat echt niet vanzelf.
Er is heel veel energie voor nodig om het voor iedereen zo prettig mogelijk te maken.
Ik ben eigenwijs, maar niet zo erg, om af en toe als ik het niet snap, een ander erbij te halen voor tips en ondersteuning, dat moest ik leren, hulp vragen is niet mijn sterkste kant.
Ondanks hulp, en het luchten en delen met vrienden, blijft het een task waar je helemaal alleen voorstaat, dat moet ook, want niemand kan in jouw hoofd kijken, hoe het is, wat je voelt en wat je beslissingen zijn. Ik heb gelukkig wel mensen die met me meekijken.
Belangrijke issues: Welvaren van kids, daarna komt welvaren van mijzelf.
In den beginne haalde ik mijn info vanbuitenaf, dat was eeven ok, tot ik ontdekte dat alleen mijn eigen manier het beste past in de zin van overleven..
Bekijk het zo, je moet leven met iemand, bij wie je absoluut niet meer wilt zijn, onnatuurlijk dus.
De financiele crisis heeft de sociale huurwoningen sector doen stilstaan in de grote steden( dus ook Alkmaar).
In mijn situatie(hoeveel ik mij er ook tegen verzet heb), ben ik afhankelijk van wachttijden, een systeem.
Ik heb een bloedhekel aan maatschappelijke druk, daar waar kan trek ik mijn eigen plan. Wat woningen betreft, gaat die vlieger niet op, ik zit in een systeem.

Ik ga hier niet vertellen door wat voor soort dalen ik allemaal heengegaan ben, ik ben eruit gekomen, dat is wat nu telt. En nooit zal ik weer zo diep dalen.

Ik heb iets gevonden, om mijn wachten te verzachten.
Ik ben in mijn hoofd, mijn toekomstige woning aan het inrichten.
Doordat ik dat ben gaan doen, word ik zomaar(had ik niet verwacht), bevangen door een vooruitziende blik. Eentje die mij positief doet stemmen.
Ik heb een kastje gekregen, een oude boekenkast, die staat(omdat dat gewoon beter voelt), in opslag, op een vliering bij mijn ouders thuis.
Die kast ben ik gaan vullen...dingen die voor mij belangrijk zijn, ben ik aan het verplaatsen alvast.
Dat doet mij goed.
Ik ben mij heel bewust van de processen in mijn leven.
Ooit had ik hele nare stormen in mijn hoofd, die heb ik niet meer.
Ik negeer opmerkingen van mensen, die mij met mijn neus op de negativiteit willen drukken, ik heb daar nix aan.

Ik kijk vooruit, dat blijf ik doen!!