dinsdag 7 september 2010

Alfred



Dit jeugdsentiment zit zo ongelovelijk diep, dat ik er niet naar kan luisteren zonder te huilen ( -trut-).
Ik zie een meisje met een rode wollen maillot( met leren lapjes op de knietjes) in bruine donald-duckschoentjes, die zit te piepen op een kruk, de kruk piept, meisje niet. Zo'n houten kruk met houten schroef om hem omhoog te doen en omlaag, ik draai en produceer intens piep-geluid.
Zondagmiddag, ik maak die herrie omdat ik mij verveel.
Mijn moeder kijkt mijn vader aan en zegt: "Her, doe haar maar even onder de koptelefoon." Ik werd wel vaker "gedaan".
En als dit verhaal van Herman aangezet werd, dan verdween ik er helemaal in.
Iedereen kon op zijn kop gaan staan, het huis in brand steken, maar ik was bij Alfred en Herman.

1 opmerking:

  1. Mooi zo'n jeugdherinnering. De kalmte die jou dit verhaal heeft gegeven, dat moet je enorm goed hebben gedaan als klein grietje.

    (Helaas gaan mijn tenen krom in mijn schoenen staan van zowel Herman als Alfred...sorry...)

    BeantwoordenVerwijderen