Moeder wijst kind af.

 Vorig jaar mei kwamen Poppy en Gijs hier in huis. Broer en zus. Katten welteverstaan.
Gijs is baas, maar wel goedzak baas, beschermt zijn kleine magere niet geheel volgroeide zus.
Mei dit jaar kreeg Poppy een nest, 5 kittens, het kostte bijna haar eigen leven, ze kon het maar net aan. Liep er af en toe van weg, maar kwam toch terug, en toch beschermend.
Gijs vond het maar nix, holde er van weg, met de staart tussen de benen en een hoge rug.
1 kitten mocht blijven, Pip, een kater, naar verloop van een paar maanden accepteerde Gijs hem en volgt Pip op een afstand overal waar Pip heengaat, Gijs is baas.
1 van de kittens is 2 deuren verder gaan wonen, de tweelingbroer van Pip, Siem.
Siem komt sinds een paar weken buiten op bezoek bij Pip, zit bij de tuindeur buiten te wachten, tot Pip komt buitenspelen.
2 snuffels waren genoeg, ze herkennen elkaar en spelen erop los, als 2 konijntjes springen ze achter elkaar aan door de tuin.
Gijs loopt er zeer chill voorbij, vind het prima, maar Siem moet nog wennen aan oom Gijs..
Maar Poppy, dat is een vreemd verhaal, die blaast en krabt en jaagt haar eigen zoon de tuin uit, Siem dus..
Siem blijft proberen maar moeder Poppy is genadeloos, ze slaat haar bloedeigen zoon de tuin uit, ik begrijp er nix van...
Er is vast iets gebeurd waar ik nix vanaf weet..ik hoop dat het goedkomt! Pip raakt niet graag zijn broer en speelvriendje kwijt, maar hij mag van zijn moeder niet met Siem spelen.

Onwennige overgang.

Nou mag ik, want ik heb wat, een woning, graag, liever vandaag dan gisteren.
Even nix over de kinderen, maar gewoon over mezelf.

Eindelijk afsluiten wat al lang geleden gebeuren had moeten worden.
4 jaar lang iets "gemaakt" in allerlei opzichten om het leefbaar te houden, sommige dingen bewust gelaten, maar nu mag ik weer normaal.
Wat is normaal?
Dat stukje komt nu even naar boven bij het inrichten van nieuwe woning. Ik zit ermee in de knoop.
Wat ik had( even alleen naar mijn eigen personal space kijkend): een bed op een overloop, een buro in de woonkamer met computer en burostoel.
Wat ik straks weer heb: een woning die volledig voor mezelf is, vooral die eigen slaapkamer.
Hoe ga ik weer een ruimte maken die personal space is en toch niet meer zo geïsoleerd?
Want ik weet nu niet meer waar ik mijn pc moet neerzetten, waar een televisie moet staan en dergelijke.
Ik kom er even helemaal niet uit.
Vooral die pc...dat is toch een ding..die werd vooral zo belangrijk omdat ik thuis verder niet zoveel leuks had voor mijzelf, maar strax is dat anders.
Ik weet heel goed hoe ik wil dat mijn slaapkamer eruitziet, heeft niets met practisch te maken, maar dat ben ik ook niet.
Het is zó wennen aan het hebben van een eigen ruimte, dat ik meer bescheiden word, dan goed voor me is,
Ik ben gewend geen privacy te hebben en dat het allemaal niet zo gezellig ingericht is meer, dat er wordt onderhouden wat nodig is en verder nix.
Ik kan strax weer heel gewoon in mijn blootje slapen en in mijn blootje naar de douche te lopen ( heel bevrijdend). Had nu ook gekund, maar dat aangezicht gun ik mijn ex niet meer, lekker puh.

Hoe chaotisch ik ook ben, ik denk toch erg in details..het moet helemaal ok zijn, maar hoe...

En de andere 2 kids.

Vanmiddag de officiële benamingen vernomen van wat ik voorheen de 'extraatjes' van mijn zoons noemde.
J. heeft de term 'klassieke autist(met kenmerken van ADHD)' gekregen.
S. 'PDD-NOS(met kenmerken van ADHD)'.

Omdat ze tegenwoordig niet 2 termen naast elkaar mogen noemen, staat ADHD tussen haakjes.
Het tussen haakjes gedeelte is het gedeelte waarvan we ook kunnen zeggen dat een deel daarvan stukken minder zal worden na de verhuizing, omdat juist die kenmerken ook te wijten kunnen zijn aan huidige leefomstandigheden. Dus deels is eigen, deels is situatie.
De autistische termen zijn gewoon zoals ze zijn.
Nou ja, gewoon is geen enkel kind, maar de extraatjes hebben een naam nu.
Ik weet niet eens wat een normaal kind is.

Ik ben geen specialist en kan zo even geen beknopte beschrijving geven van beide vormen van autisme.
Van een klassieke autist kan gezegd worden dat de persoon op alle vlakken, maar vooral sociaal/emotioneel minder vaardig is.
PDD-NOS is eigenlijk net zo, maar gaat niet zonder ADHD. Bij dit type zie je juist veel dat de persoon te vrij en te ongeremd is in alle vaardigheden, maar dat ook niet kan benoemen/herkennen.

Om J. heb ik zorgen, maar zie het niet als iets moeilijks.
Om S. heb ik zorgen en zie ik veel rode uitroeptekens. Gevaarlijke situaties, drang naar aandacht op de verkeerde manier, voor nu veel structuur en voortdurende controle, nu is hij 9, maar wat als hij 19 is. Doodeng idee...

Er volgt nu een traject van instellingen inlichten, school b.v., rugzakjes, subsidie, begeleiding(ook voor de ouders). Niet alles zal nog lukken voor de vakantie, maar we doen ons best!

Nonsens Exit.

Stel, ik wandel binnen bij de kapper en ik wil mijn haar laten knippen.
De kapper zegt mijn haar niet te knippen zonder een schriftelijk bewijs dat dat haar van mij is.
Ik wijs naar mijn hoofd, biedt nog aan dat de kapper er wel even aan mag voelen.
"U kunt dat wel zeggen mw. dat dat Uw haar is, maar als ik dat niet zwart op wit zie dat dat haar van U is, dan knip ik het niet."
Mevrouw, heeft U wel landelijk laten vastleggen in het register dat u baas bent van Uw haar?
Nee? Als er geen gegevens van Uw haar in dat register staan, dan gaan wij er vanuit dat U eigenaar bent van Uw haar. Staat er in het register dat iemand anders Uw haar bezit of geclaimd heeft, mag ik het n.l. niet knippen..."
De kapper zegt dat als ik even een briefje schrijf naar het landelijk register, met de vraag of mijn haar daar is ingeschreven, dan krijg ik een briefje met een stempel "Geen gegevens bekend" en dan is het geen probleem, kan ik geknipt worden.
Mijn hemel, ik ben mijn hele leven al baas over mijn eigen haar, nu moet ik schriftelijk aan tonen dat dat zo is???
Maargoed, we schrijven het Haar-register. In plaats van dat het register mijn brief terugstuurt met een stempel erop, krijg ik een telefoontje dat er geen gegevens zijn. En als er geen gegevens zijn, kunnen ze daar ook geen uittreksel van sturen.
Maar goed, mijn haar wordt dus niet geknipt, want de kapper wil zwart op wit zien dat er niemand anders de baas is over mijn haar.
Dus schrijven we nog een keer. En weer een telefoontje, en geen stempel op brief.
Dus de kapper knipt niets.
Prima, zoek ik wel een andere kapper die meer om mijn haar geeft dan om administratie. (Die sneer krijgt de kapper wel goed ingepeperd).
Hier ga ik echt verder geen energie in steken.

Het trieste is dat het natuurlijk niet zomaar om haar gaat, maar om mijn dochter, die niet de geestelijke/emotionele ondersteuning krijgt die ze zo hard nodig heeft, omdat de zogenaamde instelling weigert te helpen zonder dat belachelijke papiertje.

Weer zo'n regeltjes-kwestie waar je..... (scheldwoorden, janken, vloeken, boos doen, schoppen e.d).....<---dat doen we dus niet meer, klaar mee.

Van iemand die niet opgeeft, kun je niet winnen.
Ik geef niet op, ook al ben ik nog zo emo en moe.
Kan ik niet linksom, dan ga ik rechtsom.
Er is niets leuker dan iemand die je tegenwerkt gewoon de rug toe te keren.
Voorheen probeerde ik nog een compromis.
Voorheen deed ik nog wel eens een opgeheven middelvinger, met schoppen, schelden en spugen.
Nu is het een opgeheven hoofd en verder wandelen, volgende optie zoeken.
Ik heb niks aan tegenwerking.

Weer een stapje verder.

Dan was daar vandaag eindelijk het verlossende woord van de hypotheker, bank heeft financieel vertrouwen in ex-partner, als zijnde in zijn eentje eigenaar van het huis.
Voor de woningbouw is dit het enige document wat ze nog willen. Een stukje papier dat bewijst, dat ik niet meer mede-eigenaar van het huis ben.
Tip van de hypotheker was: Zet alles meteen op een rijtje wat je bij een notaris nog moet regelen, dan kan alles in 1 meeting en ben je overal vanaf.
Kinder-alimentatie was mijn eerste gedachte, dat is vast te googlen. Tabelletje van wat een normaal bedrag is, de wettelijke norm, daar hou ik me aan.
Natuurlijk kun je samen een bedrag afspreken, maar om een richtlijn te hebben, hebben rechters in Nederland iets bedacht dat de Trema-normen heet. Dat gaat uit van draaglast en draagkracht van beide partijen, bijzondere kosten e.d., heel eerlijk systeem, via dat, kunnen beide partijen nooit teveel vragen en nooit teveel betalen. Klinkt goed. Daar vinden wij ons beiden in, dus laten we dat raadplegen.
Ok, gaan we die even doorlezen en de berekening maken.
Zo werkt dat niet, alléén rechters hebben inzicht in dit systeem, wil je ervan gebruik maken, moet je betalen, v.a. 125 euro per uur( vraagt de gemiddelde arbeider die dit vak beoefent). Slimmeriken!
Fijn, de bureaucratie  komt weer om de hoek kijken, waar Hollanders geld kunnen maken, doen ze dat, staan ze om bekend.
Zelfs juridische loketten en rechtswinkel doen wat betreft Trema-normen niets voor niets..
Na eindeloos zoeken en overleggen en zelf rekenen wat moois overeengekomen. 1 keer naar de noraris is al kostbaar genoeg.
De lijstjes zijn ingeleverd, de notaris maakt er een mooi verhaal van, zodat het voor Woningbouw een mooi solide document is. Is dat getekend, en doorgegeven, kan ik mij denk ik eindelijk gaan storten op passen en meten en toeleven naar de nieuwe woning..
Het wordt nu echt tijd, ik heb rammelende verhuisstokken LOL

Een hoofdstuk afgesloten.

Eigenlijk is het niet te beschrijven, maar dan ben ik er wel vanaf en kan dat hoofdstuk afgesloten zijn.
Het gevoel is in ieder geval niet te beschrijven: Toezien hoe iemand waar je ooit veel om gaf zich volledig overgeeft aan drank en drugs.
Niets kan daar tegenop, onoplosbare machteloosheid. Wat triest voor jou.
Ik kan dan niets anders dan me omdraaien en weglopen.
Ik kan niets voor jou doen en jij wilt niets voor jezelf doen, dan houdt het op.
Ik heb je mijn nieuwe adres maar niet gegeven, ik ziet niet te wachten op een overlijdenskaart binnenkort.
20 jaar niets weten is beter geweest dan nu teveel weten.
Kennelijk hadden wij wat af te sluiten, nou dat is goed gelukt.
Het is klaar.
Het is heel eventjes leuk geweest, daarna alleen maar naar, het spijt me zeer, maar ik heb zin in een leuk leven zonder zulke ellende, mijn tijd komt nu.
Zonnestraaltjes en vrolijke dingen, vooruitkijken, stukken beter, ik ga leuke dingen doen, of je dat leuk vind of niet.
Ellendige verwoestende dingen, die verslavingen....

Dit bericht straalt wellicht hardheid uit van mijn kant, dat komt omdat mijn emoties niet overkomen bij een verslaafde, die zoekt een andere kick dan begrip. Dus heeft het geen zin om die te laten zien, het enige wat een verlsaafde raakt,  is zien en snappen dat er niet meegedacht word in zijn gedachtengang.
Een verslaving is persoonlijk, wil je eraf, moet dat uit jezelf komen. Deze persoon had 3 redenen om te stoppen: Voor kids, voor werk en voor mij. Niet 1 reden was voor zichzelf..signaal genoeg.
Je kunt je eigen houten hart tot 10x toe laten breken, maar in dit geval praat je niet met meer een persoon maar tegen een verslaving.
Een klik maken met anderen doe je op een paar manieren, ik hou van de 3 H's, hart, hoofd en handen. Bij aanraking schrikt hij, bij het noemen van een gevoel, ontwijkt hij. Bij het maken van een link naar verstandelijke dingen, wijst hij de dingen af of ontkent ze.
Als de werkende middelen uitgewerkt raken, komt hij pas terug op wat er gezegd is, gecompliceerd, ik heb mij erin verdiept, geen uitweg.
Het is zoals het is, onoplosbare machteloosheid zolang hij zelf, voor zichzelf geen uitweg ziet.

Huis.

Alleen een kermende deur,
moe van het sluiten,
laat af en toe
het lijden horen
waar ik geen zin meer in heb.

Zomaar een huisje? (deel 2)

Denk je "even" te regelen bij een notaris dat je wordt uitgekocht, nee, eerst willen allerhande instanties bekijken of de achterblijver het in zijn eentje wel kan betalen, zo niet, moet het huis verkocht, nog meer ongewenste stress waar ik niet op zit te wachten..want ik krijg GEEN huurcontract zonder bewijs van een notaris dat ik geen huis-mede-bezitter meer ben..

Ik wil gewoon weg hier..3 jaar op een overloop slapen is genoeg, kind dat alweer 2 jaar bedplast ben ik zat.
Waar is in vredesnaam de medewerking van Woningbouw en gemeente? Dit lijkt verdomd veel op tegenwerking namelijk.
Heel af en toe ga ik steeds rechtser naar de politiek kijken, eigen volk eerst, de flat die ik heel misschien krijg werd bewoond door een netwerk turkse families die allemaal onderhuurden en onderVERhuurden van één en dezelfde "oom"..
Waarschijnlijk is de bureaucratie aangescherpt mede door dit soort klote fraudeurs, het is te triest voor woorden.
Balans is bij mij wel even helemaal weg, eerst beetje negatief 3 dagen lang, daarna weer gewoon rustig mezelf, dan 2 dagen vreselijk emo, nu heb ik soort van hyperventilatie/hartritmestoornissen van het gezeik..we gaan wel weer vroeg naar bed, maar leuk is anders :/

Zomaar een huisje?

Ergens halverwege augustus 2008 kom je er samen uit: we komen er samen niet meer uit.
Eerste wat je doet, inschrijven bij Woningbouw, nog geen flauw benul van het systeem.
Inschrijven op woningen, je start met nummer 356. Geen flauw benul van ranglijsten en wachtijden, dus bel je maar eens wat mensen na een maand, prognose is 1-3 jaar...ok dat was bittere pil 1.
Dan volgt overleg met ex-partner..misschien is het verstandig als jij tot de tijd ik wat heb ergens anders....NEE.  Dat was bittere pil 2.
Dan ga je dus doorbellen, en kom je langs bij instanties, urgenties doen we niet aan in onze gemeente, hoor je dan.
En jarenlang traject volgt, het wachten heeft effect op alles en iedereen. Mijn werkinstelling, gedrag van kids. Overal gaan bellen rinkelen, vooral op de scholen van kids. Stress, ongewenst samenwonen, hoe gaan we hier mee om de komende tijd. Het sociale netwerk groeit, overal vangnetten creeëren, voor mijzelf, voor kids, tijd van overleven is daar.
Halverwege het traject vraag je weer eens naar de prognose, nu is die 3-5 jaar wachttijd.
Vangnetten aanscherpen, het kan nog wel even duren.
Omdat het nog wel even kan duren, ga je andere plannetjes bedenken, een baas komt met leuk werkaanbod in Haarlem, het googlen begint weer, hoe kom ik daar aan een woning.
En dan terwijl je bezig bent, komt er mail dat je een woning in Alkmaar mag bekijken, even omdenken.
Kijken, ja, is goede plek, flat is groot, logisch ingedeeld, maar ook weer niet, naja, zoals ik, ik denk ik dat ik deze wel wil.
En dan blijkt dat je de enige geïnteresseerde bent, hoe kan dat nou?
Intake gehad vandaag, men wil nogal wat papieren hebben, maar als dat in orde is, mag ik per 18 september verhuizen.

Dromen.

Wat moet je ermee.
Mijn nachten zijn kort, dan wil ik wel graag gewoon uitrusten en slapen. Ik moet die dromen niet, ik heb er last van.

Ben goed bezig, wellicht nieuwe woning, eindelijk. Nieuwe start maken.

Maar alles wat ik overdag bereik, wordt s' nachts in dromen onderuit gehaald. Vind ik niet leuk.
Maak ik de ene dag mee dat het vooral belangrijk is met mijn eigen gevoel te volgen, word ik mijn dromen geconfronteerd met figuren die me overladen met zakelijkheid, me nog meer erop wijzen dat ik er alleen insta, dat het echt alleen maar op mij neerkomt, ik droom dat ik vol vragen ben en nergens antwoord op krijg, zoek het maar uit, koud en kil. Niemand geeft een mening in die dromen, alsof het niet mag, vreselijk.
Ben ik een andere dag bezig met die dingen die veel korte zakelijke acties eisen en die dag goed afrond, word ik in mijn slaap geconfronteerd met tranen en gevoelige zaken en of ik meer rekening wil houden met de mensen om mij heen, ook vreselijk.

Ik heb dat allemaal niet nodig, ik wil gewoon slapen.
Kennelijk wil mijn hoofd niet ophouden met denken als ik ga slapen, super irri..

Weg kwijt, alles kwijt.

Weet u misschien wat de echte echte tijd is? Niet die andere tijd.. Ziet U, ik ben ergens mijn verstand kwijtgeraakt(lacht paniekerig) volgens mij ben ik pas geleden opgestaan uit bed. Kwart voor acht in de avond? Dat liegt u. Ik moet maken dat ik naar huis kom...waar is mijn sleutel.

Weet u waar mijn sleutel is? Mijn kinderen zitten thuis te wachten. Ze doen wat? Patat halen als ik er na 4 uur niet ben? Ben je mal, dat kost me veel teveel geld. -wandelt nu voorbij met een stoel boven haar hoofd- Bel de politie maar, mensen worden hier opgesloten tegen hun wil, heeft u zelf geen kinderen? Zeker niet, anders zou u mij wel begrijpen, een moeder kun je niet bij haar kinderen weghouden, weet je wel hoe ik me voel?? Is toch van de gekke, die deur open of ik gooi een stoel doorheen.

Pilletje? Ik heb al genoeg van die troep gehad, sodemieter op. Van wie moet dat? Mijn man? Kind schei uit, je klets uit je nek, ik heb geen man. Karel?? Nooit van gehoord..

Waar is mijn jas? Mij jas is weer gepikt. Nou.. is weer voor de zoveelste keer mijn jas gestolen.. Heb jij geen jasje voor mij?-huilt- Ik moet naar huis, mijn moeder wacht op mij..Alle keren dat ik hier kom, mag ik niet meer eruit, ik kom hier nooit meer -snikt hard- Wat zijn jullie harteloos en gemeen dat jullie niet eens voor mij de deur open doen..

Deze kamer ben ik nog nooit geweest..die kinderen op de foto zijn niet van mij hoor, ik ken ze niet..zeker ook dood in hun bed gelegen hier? Net als die man die hiernaast woont, die ligt al tijden dood hier, komt nooit iemand voor, maar het gebonk hoor ik niet meer, dat scheelt.

Kan ik niet even mijn dochter bellen? Hallo Tine, moet je horen, kun je me komen halen? Nee? Laat je je moeder hier zomaar zitten? Wil je dan wel de poltie bellen, er zitten hier mensen die vastgehouden worden, politie moet komen? Waarom help je me nou niet??

Zie je die man daar met zijn hoofd zo scheef, die is helemaal gek geworden hier. Ik heb nix, ik weet niet hoe ik hier kom.

Klopt het dat het 3 april is? Wat is eigenlijk de echte dag van vandaag? Oh...u bent dat verschrikkelijke mens dat mij niet wil laten gaan -slaat- Ooit kom ik hier uit, dan word jij ontslagen, misselijk kreng..Limonade? Wat heb je daar ingestopt? Weg met je troep. Ik spring uit het raam, ik ben liever dood dan in dit hok.

Dochter.

Vandaag zag ik weer heel even het 'meisje'.
Het kind van de elementen.
Geef haar water, zand en mooi weer en je ziet de mooiste vogel.
Toen was daar puberteit.
Als een vergif lijkt het je aan te tasten..
Het verrijkt je met groei.
Het maakt je grillig.
Het maakt je soms explosief.
Je leeft in pieken en dalen.
Als geen ander zie ik je.
Als geen ander, ken ik je...
Je wordt groot en dat is goed.
En het is geweldig en nieuw..
Je zingt..
Je schreeuwt..
Je geniet,
je feest..
Je overdrijft..
Je vlindert..
Je doet het op jouw manier...
Hoe hard het ook stormt..
Ik ken die storm, ik heb hem ook..
Alles komt goed!
Ik geloof in je..
Ik hou van je.

Crocus close-up

Keuzes.

Vraag je wat je zal doen, is het antwoord altijd: "Doe wat goed voelt."
Vervolgens maak je een verstandige keuze.
Gevolg, had ik nu maar gedaan wat goed voelt: Op vakantie gaan!!!

Tja

Daar sta je dan.
Je bent 4 jaar in Nederland, soort van gevlucht..met je moeder, uit Kenia.
Oh, je sprak engels daar..bijzonder, ik dacht frans, zo goed nederlands praten in 4 jaar..maarja, jong, 17..je leert snel.
Kom je op een plek terecht waar vrouwen met ballen rondlopen, waar ik ook werk..ik heb meer hart dan ballen..lol
Je bent moslima, voor zover ik het kan invoelen, kom je uit een ondergeschikte cultuur, je wacht af en ik zie je ogen gaan..er gebeurt veel.
Je doet de opleiding helpende, naam zegt het al, je hulp wordt gevraagd, maar je durft niet, je wacht af.
Er stampen een heleboel Crocs en andere zeer zelfbewuste schoenen voorbij..hmmm hoe ga jij je aanwezigheid kenbaar maken.
Hup hup, werken, vraag iets, doe wat, bied je aan..mijn hemel...
2 of 3 dagen ben je geweest, ik zou je graag zien opbloeien, iemand die in je investeert, ik zie jouw cultuur, hoe wen je aan de mijne?
Ik ken ook mijn werkcultuur, snel resultaat willen zien, er moet hard gewerkt worden..iemand moet het je leren..
Ik hoor geluiden, dit gaat niet werken zegt men; deze willen we niet..Ik snap die reactie heus wel, we zijn met het aanleren van een vak bezig, niet met persoonlijke zaken, er wordt naar hollandse maatstaven genoeg hulp geboden aan leerlingen, maar je leert ook over het leven en niet alleen over je vak..zo heb ik dat ook gezien tijdens mijn opleiding, lessen over werken, maar ook lessen over het leven eigenlijk. 1 van de modules die ik juist zo leuk vond op school: Leer jezelf kennen voor je ander leert kennen, de module Zelfkennis(Ik en de ander)...misschien bestaat dat niet meer in huidige opleiding.
Afwijzing vind ik moeilijk, wat leer je ervan, wanneer gaat iemand in je investeren???
Zie ik cultuur, of ben je gewoon een onzeker meisje? Positieve discriminatie is ook niet goed, weet ik heus wel, ben ik me bewust van, maar dan nog, we kunnen het toch proberen?
Ik schrijf het van me af, meer kan ik niet doen nu...maar ik ben er nog niet klaar mee, het moet goedkomen met je!!

Timmerman

Ik had een vriend die timmerman was. Vooral renovatie was zijn ding. Ik ging wel eens kijken in zijn shop en zag dan hoe hij met veel zorg het juiste stukje hout zocht voor wat hij ging maken. Hij wist alles van het gedrag van hout, de kleur, de geur, maakte elk stukje nuttig.
Hij was gescheiden en voelde zich erg ontheemd in het vrijgezellenwereldje.
Hij vroeg mij toen een keer hoe hij in vredesnaam toch een geschikte vriendin moest vinden. Ik zei, doe het net zoals je met hout omgaat, waar heb je het voor nodig, onderzoek de eigenschappen, kleur, geur...zo had hij het nog niet gezien hi hi..ik heb hem al een poosje niet gesproken, maar hoorde wel dat hij al zo'n 3 jaar een vriendin heeft, zie je wel, het komt altijd weer goed.
Ik bedoel niet te zeggen dat ik hem op het juiste pad bracht, maar het verbaasde mij zo, dat hij zo clueless was, terwijl hij wat hout betreft zo precies wist wat goed was...ik dacht jij hebt wél de vaardigheden om iets geschikts te vinden, probeer het eens met een vrouw...het is goed te weten dat hij niet meer alleen is!

Mobiel Bloggen

Eens zien hoe dat werkt. Wat leuk! Het werkt.

Leven is

Iedereen kent toch die plaatjes van "Liefde Is"

Ik vroeg me zo af...waarom heten die niet gewoon "Leven Is"

........