Een hoofdstuk afgesloten.

Eigenlijk is het niet te beschrijven, maar dan ben ik er wel vanaf en kan dat hoofdstuk afgesloten zijn.
Het gevoel is in ieder geval niet te beschrijven: Toezien hoe iemand waar je ooit veel om gaf zich volledig overgeeft aan drank en drugs.
Niets kan daar tegenop, onoplosbare machteloosheid. Wat triest voor jou.
Ik kan dan niets anders dan me omdraaien en weglopen.
Ik kan niets voor jou doen en jij wilt niets voor jezelf doen, dan houdt het op.
Ik heb je mijn nieuwe adres maar niet gegeven, ik ziet niet te wachten op een overlijdenskaart binnenkort.
20 jaar niets weten is beter geweest dan nu teveel weten.
Kennelijk hadden wij wat af te sluiten, nou dat is goed gelukt.
Het is klaar.
Het is heel eventjes leuk geweest, daarna alleen maar naar, het spijt me zeer, maar ik heb zin in een leuk leven zonder zulke ellende, mijn tijd komt nu.
Zonnestraaltjes en vrolijke dingen, vooruitkijken, stukken beter, ik ga leuke dingen doen, of je dat leuk vind of niet.
Ellendige verwoestende dingen, die verslavingen....

Dit bericht straalt wellicht hardheid uit van mijn kant, dat komt omdat mijn emoties niet overkomen bij een verslaafde, die zoekt een andere kick dan begrip. Dus heeft het geen zin om die te laten zien, het enige wat een verlsaafde raakt,  is zien en snappen dat er niet meegedacht word in zijn gedachtengang.
Een verslaving is persoonlijk, wil je eraf, moet dat uit jezelf komen. Deze persoon had 3 redenen om te stoppen: Voor kids, voor werk en voor mij. Niet 1 reden was voor zichzelf..signaal genoeg.
Je kunt je eigen houten hart tot 10x toe laten breken, maar in dit geval praat je niet met meer een persoon maar tegen een verslaving.
Een klik maken met anderen doe je op een paar manieren, ik hou van de 3 H's, hart, hoofd en handen. Bij aanraking schrikt hij, bij het noemen van een gevoel, ontwijkt hij. Bij het maken van een link naar verstandelijke dingen, wijst hij de dingen af of ontkent ze.
Als de werkende middelen uitgewerkt raken, komt hij pas terug op wat er gezegd is, gecompliceerd, ik heb mij erin verdiept, geen uitweg.
Het is zoals het is, onoplosbare machteloosheid zolang hij zelf, voor zichzelf geen uitweg ziet.

Huis.

Alleen een kermende deur,
moe van het sluiten,
laat af en toe
het lijden horen
waar ik geen zin meer in heb.

Zomaar een huisje? (deel 2)

Denk je "even" te regelen bij een notaris dat je wordt uitgekocht, nee, eerst willen allerhande instanties bekijken of de achterblijver het in zijn eentje wel kan betalen, zo niet, moet het huis verkocht, nog meer ongewenste stress waar ik niet op zit te wachten..want ik krijg GEEN huurcontract zonder bewijs van een notaris dat ik geen huis-mede-bezitter meer ben..

Ik wil gewoon weg hier..3 jaar op een overloop slapen is genoeg, kind dat alweer 2 jaar bedplast ben ik zat.
Waar is in vredesnaam de medewerking van Woningbouw en gemeente? Dit lijkt verdomd veel op tegenwerking namelijk.
Heel af en toe ga ik steeds rechtser naar de politiek kijken, eigen volk eerst, de flat die ik heel misschien krijg werd bewoond door een netwerk turkse families die allemaal onderhuurden en onderVERhuurden van één en dezelfde "oom"..
Waarschijnlijk is de bureaucratie aangescherpt mede door dit soort klote fraudeurs, het is te triest voor woorden.
Balans is bij mij wel even helemaal weg, eerst beetje negatief 3 dagen lang, daarna weer gewoon rustig mezelf, dan 2 dagen vreselijk emo, nu heb ik soort van hyperventilatie/hartritmestoornissen van het gezeik..we gaan wel weer vroeg naar bed, maar leuk is anders :/

Zomaar een huisje?

Ergens halverwege augustus 2008 kom je er samen uit: we komen er samen niet meer uit.
Eerste wat je doet, inschrijven bij Woningbouw, nog geen flauw benul van het systeem.
Inschrijven op woningen, je start met nummer 356. Geen flauw benul van ranglijsten en wachtijden, dus bel je maar eens wat mensen na een maand, prognose is 1-3 jaar...ok dat was bittere pil 1.
Dan volgt overleg met ex-partner..misschien is het verstandig als jij tot de tijd ik wat heb ergens anders....NEE.  Dat was bittere pil 2.
Dan ga je dus doorbellen, en kom je langs bij instanties, urgenties doen we niet aan in onze gemeente, hoor je dan.
En jarenlang traject volgt, het wachten heeft effect op alles en iedereen. Mijn werkinstelling, gedrag van kids. Overal gaan bellen rinkelen, vooral op de scholen van kids. Stress, ongewenst samenwonen, hoe gaan we hier mee om de komende tijd. Het sociale netwerk groeit, overal vangnetten creeëren, voor mijzelf, voor kids, tijd van overleven is daar.
Halverwege het traject vraag je weer eens naar de prognose, nu is die 3-5 jaar wachttijd.
Vangnetten aanscherpen, het kan nog wel even duren.
Omdat het nog wel even kan duren, ga je andere plannetjes bedenken, een baas komt met leuk werkaanbod in Haarlem, het googlen begint weer, hoe kom ik daar aan een woning.
En dan terwijl je bezig bent, komt er mail dat je een woning in Alkmaar mag bekijken, even omdenken.
Kijken, ja, is goede plek, flat is groot, logisch ingedeeld, maar ook weer niet, naja, zoals ik, ik denk ik dat ik deze wel wil.
En dan blijkt dat je de enige geïnteresseerde bent, hoe kan dat nou?
Intake gehad vandaag, men wil nogal wat papieren hebben, maar als dat in orde is, mag ik per 18 september verhuizen.

Dromen.

Wat moet je ermee.
Mijn nachten zijn kort, dan wil ik wel graag gewoon uitrusten en slapen. Ik moet die dromen niet, ik heb er last van.

Ben goed bezig, wellicht nieuwe woning, eindelijk. Nieuwe start maken.

Maar alles wat ik overdag bereik, wordt s' nachts in dromen onderuit gehaald. Vind ik niet leuk.
Maak ik de ene dag mee dat het vooral belangrijk is met mijn eigen gevoel te volgen, word ik mijn dromen geconfronteerd met figuren die me overladen met zakelijkheid, me nog meer erop wijzen dat ik er alleen insta, dat het echt alleen maar op mij neerkomt, ik droom dat ik vol vragen ben en nergens antwoord op krijg, zoek het maar uit, koud en kil. Niemand geeft een mening in die dromen, alsof het niet mag, vreselijk.
Ben ik een andere dag bezig met die dingen die veel korte zakelijke acties eisen en die dag goed afrond, word ik in mijn slaap geconfronteerd met tranen en gevoelige zaken en of ik meer rekening wil houden met de mensen om mij heen, ook vreselijk.

Ik heb dat allemaal niet nodig, ik wil gewoon slapen.
Kennelijk wil mijn hoofd niet ophouden met denken als ik ga slapen, super irri..