Zomaar een huisje?

Ergens halverwege augustus 2008 kom je er samen uit: we komen er samen niet meer uit.
Eerste wat je doet, inschrijven bij Woningbouw, nog geen flauw benul van het systeem.
Inschrijven op woningen, je start met nummer 356. Geen flauw benul van ranglijsten en wachtijden, dus bel je maar eens wat mensen na een maand, prognose is 1-3 jaar...ok dat was bittere pil 1.
Dan volgt overleg met ex-partner..misschien is het verstandig als jij tot de tijd ik wat heb ergens anders....NEE.  Dat was bittere pil 2.
Dan ga je dus doorbellen, en kom je langs bij instanties, urgenties doen we niet aan in onze gemeente, hoor je dan.
En jarenlang traject volgt, het wachten heeft effect op alles en iedereen. Mijn werkinstelling, gedrag van kids. Overal gaan bellen rinkelen, vooral op de scholen van kids. Stress, ongewenst samenwonen, hoe gaan we hier mee om de komende tijd. Het sociale netwerk groeit, overal vangnetten creeëren, voor mijzelf, voor kids, tijd van overleven is daar.
Halverwege het traject vraag je weer eens naar de prognose, nu is die 3-5 jaar wachttijd.
Vangnetten aanscherpen, het kan nog wel even duren.
Omdat het nog wel even kan duren, ga je andere plannetjes bedenken, een baas komt met leuk werkaanbod in Haarlem, het googlen begint weer, hoe kom ik daar aan een woning.
En dan terwijl je bezig bent, komt er mail dat je een woning in Alkmaar mag bekijken, even omdenken.
Kijken, ja, is goede plek, flat is groot, logisch ingedeeld, maar ook weer niet, naja, zoals ik, ik denk ik dat ik deze wel wil.
En dan blijkt dat je de enige geïnteresseerde bent, hoe kan dat nou?
Intake gehad vandaag, men wil nogal wat papieren hebben, maar als dat in orde is, mag ik per 18 september verhuizen.