Kauw.

Elke ochtend, half 11, ik denk dat hij kan klok kijken.
Kauw gaat op de balkonrand zitten en begint met krassen.
Tot ik hem heb opgemerkt. Ik kras wat terug. ( ik ben niet zo goed als hij)
Met een schuin kopje en 1 oog kijkt hij me aan, andere oog ook een keertje.
Dan plukt hij wat tussen zijn tenen met zijn snavel.
Hij kijkt schuin omhoog naar de pindakaaspot en krast weer naar mij.
Ja hoor, ga maar, zeg ik hem dan. En hij gaat. Hij steekt zijn snavel in de pot tot die helemaal bruin is en dan gaat hij terug op de rand zitten.
Smikkelen, poetsen, schoonmaken en hij krast weer wat.
Ja hoor, tot ziens. Dan vertrekt hij weer.

Comfortzone.

Is heel leuk als je een onwijs hectiek leven hebt en een momentje van stilstand zeer waardeert. Zoals ik.

Als heel jouw leven nu een comfortzone is, kan dat zijn omdat er al genoeg hectiek is geweest. Een pauze-moment.

-Een comfortzone is een berg vreten omdat andere dingen niet gaan zoals je het wilt.
-Een comfortzone is een gedachtegoed aanhangen omdat een nieuwe gedachte 'eng' is.
-Een comfortzone is een opvoeding. "Zij deden het zo, dus doe ik het ook zo".
-Een comfortzone is stilstaand water.
-Een comfortzone is een vlucht uit de stroom.
-Een comfortzone is terugvallen in oude gewoontes.
-Enz...enz...


Eigenlijk is er niet zoveel aan, een comfortzone...alleen als je leven vol hectiek is en je snakt naar een momentje NIX.
Als je uit jouw comfortzone wilt komen, zul je een bepaalde vorm van hectiek moeten opzoeken/aangaan.
Easier said then done..maar helaas is het wel zo, het komt uit jezelf, of het komt niet.
En komt het wel vanzelf, dan ben je een uitzonderlijke: mazzelaar.

Subwoofer-effect.

Ik sta vanmiddag even buiten op het balkon, compleet in stilte in het niets te staren en dan ineens DOEF...of WOEMMM..als een geluidsgolf, want het is stil, even de staartjes recht naar achteren, dendert de golf dwars door me heen, en daarna is het nog stiller.
Het is een aftermath, of shock denk ik, zoals ze dat in de psychologie noemen.

Een enorme uitbarsting van een  10-jarig kind. Mijn kind.
De hele uitbarsting glad doorstaan, in alle rust, alsof het in slow motion gebeurde, geluisterd, gehandeld, rust gemaakt, ik ben een pro geworden.
Maar als mijn kind later na de lunch weer naar school is en het is complete rust, dan WOEM...DOEF..slaat het ineens in bij me.

En het bijzondere, in alle heftigheid van de explosie, bleef het andere kind volledig rustig, vroeg mij om een boterhammetje, of hij nog een beker melk mocht pakken en in alle rust hielp ik hem tussendoor.
Kan ik stiekem toch nog multitasken, enerzijds woede te lijf gaan en tegelijkertijd andere kind in alle rust helpen.
Maar dit is niet normaal, dit is uitzonderlijk, bijzonder dat ik dit kan handelen, maar dit is extreem, te extreem.
Tijd voor een psycholoog..en niet voor mij...nog niet.

Cactus zaailing

Plaatje van 1 van de 108 cactus plantjes, die ik zelf gezaaid heb.

Schoolgejank

Ik ben het een beetje zat, minstens 6X per dag loeihard gejank, gevecht en gebrul op het schoolplein van An Nasr hiernaast. Vechten, slaan, verwondingen op de glijbaan, brutale jongetjes en hevig geknok en gekrijs. Nu ik het schrijf gebeurt het weer, ligt er weer een op de grond te brullen, 1 pleinwacht op 30 kinderen, en die doet nix, inspectie mag er heen van mij...*zucht*

Lucia de B.

Touché..

Loyalitiet versus eigen hachie redden.
Oei oei..
Intuïtie, buikgevoel, ik snap dondersgoed waar dit over gaat en ook ik ben zo'n schaap die zich er niet aan waagt om er iets over te zeggen.
Het is onmogelijk voor mij om hierop te reageren zonder te putten uit persoonlijke ervaringen, dat doe ik dus ook niet.
Het is een combinatie van zwijgplicht zoals een arts die heeft, zo ook collegialiteit en privacy van de cliënt en ziektebeelden.
Ik ken Lucia niet, maar ik werk wel 'in de zorg'.
Ik werk in de psycho-geriatrie.

Nee, ik ga er niet op reageren en ik denk dat dat wel aangeeft dat er een soort Code Red binnen de zorg is, collega's onder elkaar.

Ik moet denken aan die quote uit die ene film, A Few Good Men:

Tom Cruise: "I want the truth!!"
Jack Nickelson: "You can't handle the truth!!!"

Fiets.

Ik vind het wel prettig die bewaakte stallingen bij het station, ik heb er wel 1, 25 voor over om mijn fiets veilig te stallen. Ze blijven open tot de laatste trein geweest is, ook fijn.
Ik heb een fiets met een mand voorop, die gaat het best in het vak "Extra hoge fietsen". Deze was vandaag vol, dus met wat gewurm in een normaal vak gepropt, ging prima.
Ook fijn, ik kan er pinnen, ik heb niet zo vaak kleingeld bij me, ook handig.

Toen ik boven aankwam om af te rekenen na een dagje weg, zag ik in mijn ooghoek een jongen aan komen lopen met een fiets in de hand...zonder voorwiel, grappig gezicht.
Was voor hem niet grappig, zo kon hij niet naar huis, hij vroeg om een nieuwe band, ging akkoord met 80 euro daarvoor en dan kon hij hem morgen ophalen.
Volgens mij was dat een beetje een overdreven prijs, ik besloot hem te onderbreken en vroeg waar hij heen moest. Dat was redelijk in de buurt. Ik vroeg of het slot nog open kon, dat kon..dus heb ik hem voorgesteld bij mij achterop te gaan, als dat lukte, en dan met de fiets in de hand richting huis te brengen, nou dat wilde hij wel.
Bonnetje verscheurd, fiets mee.
Overduidelijk was dit een beetje een verlegen jongen, hij durfde eigenlijk geen nee te zeggen tegen die 80 euro zei hij, het kan toch echt goedkoper, legde ik hem voor.
Hij durfde niet te zeggen hoe hij heette, bij het schrijven van de bon voor de fietsenmaker noemde hij zichzelf Bram.
Deze Bram, wilde eigenlijk ook liever niet direct bij huis afgezet worden...prima.Waarschijnlijk niet cool als je bij een vrouw achterop zit.
Achterop mijn fiets had hij zijn fiets tussen zijn benen geklemd, en zat hij op een oude Nintendo Zelda te spelen...de nerd...ik hoop dat hij bij zijn eigen fietsenmaker minder kwijt is, dat moet haast wel, 80 euro voor een nieuwe band?? Lijkt mij een beetje teveel.

Het houdt niet op, niet vanzelf...

U kent die reclame wel.

Al maanden horen we( ik en andere buren) geluiden die we niet willen horen. Kindergeluiden, peutergeluiden.
Al maanden, bellen en emailen we hierover met instanties.
De woorden die geroepen werden, en dat was duidelijk hoorbaar...niet fijn.
Nu, vandaag werd het kind door een instantie uit huis gehaald, de moeder in kwestie maakte nu geluiden die helemaal niemand wil horen, maar ik hoop dat het kind nu gered is.

Het is stil, en ik ben er ook heel erg stil van.

Intens fröbelen.

Ik zocht iets om mezelf mee te ontspannen en af te leiden, mijn leven is zo hectisch, intens, ik moet daar af en toe van los, helemaal van weg, iets wat volledig van MIJ is. Dom lallen in een kroeg of in een sportschool aan de gewichten hangen is niet mijn ding. En muzikaal ben ik eigenlijk dus ook niet.

Ik zag een leuk artikel over het losweken van foto's op hout of iets anders..
Ik zie een muur zonder lijsten en kaders, wel veel plaatjes, ik wil kunst zonder kaders in mijn huis, gemaakt van mijn eigen foto's..
Ik kon daar wel wat mee.
Dus spulletjes verzameld en aan de slag.
Ik heb niet voor Jan Doedel de opleiding Activiteitenbegeleiding gedaan, ik hou wel van een beetje vieze handen.
Nuchter als ik ben(dacht ik), gewoon een beetje doen.
Dat werkt niet zo..

Het werd een vrij bewust proces ineens, ik deed het eigenlijk om aan niets te denken, maar ondertussen kwamen allerlei facetten aan het licht. Geduld, precisie, ordelijkheid, voorzichtigheid.. nou, de kleinste dingetjes die mij  'mij' maken kwamen aan het licht, lekker uitvergroot..
Eigenwijs zijn, chaotisch, zulke dingen en nog meer.

Ik heb hier 3 jaar voor geleerd..trut.
Een activiteit is geslaagd mijns inziens, als er vooral procesgericht geknutseld wordt. Het proces is bij mij altijd belangrijker dan het product.
In mijn opleidingstijd had je nog productgericht werken. Activiteiten konden meerdere doelen hebben, procesgericht, of productgericht. Hoe richt je een ruimte in die efficiënt is, zodat de productielijn snel en goed afgewerkt wordt? Ik had er toen al een hekel aan..dat zou mijn werk niet worden.

Afijn, het hele proces is als een vergrootglas, mijn leven onder de loep genomen.
Doorzetten, voorzichtig zijn, geduld, dingen laten gaan, verrassingen open laten. Perfectionisme loslaten, details, kritisch zijn. waarom heb ik zo'n hekel aan de kleur roze? Al doende tref ik beperkingen, moet oplossingen vinden, kan ik dat, wil ik dat, of sla ik een andere weg in? Andere doelen komen aan het licht.
Het doet van alles, ik ga er nog even mee door.

Veel van deze processen ken ik theoretisch heel goed, maar door te doen, maak je er een wijsheid van.
Creatieve therapie ben ik nu zelf aan het ervaren...mooi.

En waarom ik van vieze handen hou, ben ik nog niet achter..kom ik vast nog wel te weten.

Dit is een resultaat, overbelichte foto van vetplantenstekjes overgebracht op een gestucte muur, het begin is er..wonderschoon, waterig, vluchtig, transparant en natuurlijk..en dat is eigenlijk wie Hanneke is..of nog meer?

Overkill

Even alle gedachten van nu eruit knikkeren, anders kan ik niet slapen, wat is een blog toch handig.
Handig voor mij, onsamenhangend zooitje voor lezers wellicht, u kent mij, noem mij raar, maar leuk ben ik wel ;) Alles bij elkaar bekeken klopt mijn geheel wel. Trut, muts, softie, naïveling, lief hè?

Van kluizenaar naar sociaal betrokken beest, ofzoiets, de overgang is nogal groot.

Toppunt zou de 5 mei viering zijn, hoe hard wij ook zochten, niet 1 bekende gezien in de Hout, misschien was dat opzet ofzo!... Het was op dat moment niet leuk, vooral voor de mannetjes niet, we wilden echt iets vieren met anderen, maar het lukte niet. ze zochten hun vrienden, maar ze waren er niet, ook al hadden ze allemaal gezegd er te zijn. Beetje een domper.

Ik zit ook wel een beetje aan mijn tax met het onderhouden van al die contacten, end in de bek.

Als kids voorjaarsvakantie hebben, heb ik duidelijk geen vakantie, met kids met extra's is vakantie juist een extra inspanning om alles toch volgens een bepaalde geforceerde structuur soepel te laten verlopen, tja, autisten.

Het valt niet mee, maar met alle inspanningen lukt het wel, iedereen tevreden, moeders gevloerd..

Ik heb een leuk boek, kom er niet aan toe.

Ik heb mails over leuke vakantiebestemmingen, het boeken alleen al is me teveel moeite, omdat dan de raders weer extra gaan draaien: de 10002 checklijsten...

Ooit vertoef ik in een Hunter S. Thompson-achtige retro Miller house in Palm Springs, California of elders in een  Nevada-woestijn ofzo, waar ik alleen ben met een stapel boeken en een cactusverzameling. Ofzoiets...want wel met regelmatige bezoekregelingen voor vrienden graag, weg uit vreemde klimaat in Nederland..veel herfst, geen zomer, te lange winter en rare lente..wat heb je daar nou aan?? Als levensgenieter in ieder geval geen ruk!
Rust, orde, regelmaat, liefde en gezelligheid tegelijk willen, mhmmmm, ooit ga ik het snappen, maar vast niet op een moment als het hoofd en hart vol en leeg tegelijk zijn..overkill..

De buurtspeeltuin.

Vorig jaar 8 juni 2012, mocht ik naar een flat komen kijken, na 4 jaar woningzoekend te zijn geweest en al die tijd nog bij ex wonend, met kids op een school daar, wat al een tijd niet goed voelde, maarja, je gaat geen andere school zoeken als je nog niet weet waar je komt te wonen.

Ik kwam uit Alkmaar-Noord namelijk(nogal beschermde omgeving weet ik nu), de flat was in Hoefplan, een wijk die ik eigenlijk helemaal niet kende, waar ik geen contacten had, alleen de ligging ten opzichte van het centrum kende ik, het gevoel van een stadse buurt, meer wist ik niet...

Ok, we kregen de flat, dus op zoek naar andere school voor mijn 2 basisschool gaande jongens met extra's( autisme +ADHD).

Na een afwijzing hier en daar, per toeval, uiteindelijk bij de Nicolaas Beetsschool terechtgekomen, locatie 3.

Dat was al een enorme verrassende warme deken, wat hebben we het daar getroffen, NIETS verwacht, blanco erin gestapt, maar wat een heerlijke school voor mijn mannen met extra's, de school heeft het imago van een Dalton-school( Bosboom Toussaint), in  groep 6 met 15 leerlingen is gewoon puur mazzel hebben, met 2 docenten die dondersgoed weten waar ze mee bezig zijn, dikke pluim, dat hebben we goed getroffen. Gemixte school, kinderen van allerlei komaf zijn er, afrikanen, amerikanen, aziaten, nederlanders, flinke multi-culti-soep. En dan nog niet eens gesproken over dingen die te maken hebben met komaf, maar alles met gezinnen die onder toezicht staan van Jeugdzorg om allerlei andere redenen, afijn, binnen de groep waar mijn jongens zitten: vanalles wat. Hun beste vriendin heeft een moeder die het liefst elke 2 jaar verhuist, het meisje is een heerlijke vlinder met bindingsangst. Hun beste vriend heeft een lesbische moeder die een papegaai mee naar school neemt en stiekem wel naar Bosnië wil verhuizen.

Paar kinderen uit de klas komen uit een gezin waarbinnen het heel liefdevol is, maar zelfredzaamheid hoog staat, de oudere kinderen zorgen voor koken en naar speeltuin gaan, moeder zie ik nooit, of vader, die kinderen komen graag langs bij mij daar, ff knuf, ff taak overnemen. Hihi...

Zo zijn er nog tal van ander typen kinderen te benoemen, geloof mij, ze zijn stuk voor stuk heel bijzonder.

Wat het mooiste is, er is een soort sociaal milieu, waarin we allemaal bewegen en actief contact met elkaar hebben, incidenten worden transparant gemaakt, daar waar verschillen zijn is dus extra aandacht.

Juist die laatste zin is zo belangrijk.

Binnen onze buurtspeeltuin is het zó leuk vertoeven...kinderen uit de buurt én van school komen daar.

Ik kom er de ouders tegen die ik op school niet zie, ik ontmoet echt de kinderen die op school schuw voorbij zie schuiven.
Ik kom er de kinderen van mijn buren tegen.

Mijn kids maken makkelijker vriendjes daar omdat ze veel van kids al van school kennen, ook zo fijn, want daar hebben ze moeite mee door hun extra's...

Er staat een pot koffie en thee, meegebrachte etenswaren mogen genuttigd worden.

Een lidmaatschap gaat op basis van voorstellen( kids maken persoonlijk kennis met de begeleiding), geen pasje, geen sticker, gewoon handjes schudden en kennismaken.

Het sociale aspect is groot, als je ouder er alleen in je uppie langs de zijlijn wil zitten, dan moet je daar niet heengaan, haha. Men gaat naar elkaar toe, wie ben jij, wie zijn je kinderen, afijn, ik ervaar het als zeer prettig. Hartstikke leuk, ik heb er alweer 3 contacten opgedaan die morgen ook naar de Hout gaan voor de 5 mei viering met bandjes enzo, gezellig!

Deze speeltuin is dus weer zo'n enorme nooit verwachte warme deken.

Jeroen, mijn middelste(klassiek autist, maakt heel moeilijk vrienden en is zo gevoelig), lag vanmiddag bedolven onder een stapel kinderen, 7, uit 1 gezin, vluchtelingen uit Eritrea, hij genoot, de kleintjes hingen aan zijn enkels...hun moeder zat naast mij met baby in een kinderwagen, biskwietjes te delen: "Zo blij, alles vrij hier, kinderen gelukkig ja, lachen, mooi mooi mooi, jij koekje? Jij geen man, oh oh oh !?" Haha....zo leuk daar, hier...vele momentjes van gelukkig zijn( van mij en mijn mannetjes in ieder geval).

Stefan, mijn kadootje, mijn jongste, die ik altijd zo goed moet bekijken, omdat hij het sociaal gezien niet zo snapt, 'stout zijn' opzoekt, heeft 2 uur lang water gepompt, dammen gebouwd, zand versleept en dergelijke, alleen, af en toe samen, maar zonder enige conflictsituaties, zo fijn...voor hem ook vooral zo fijn.

Een buurspeeltuin maakt meer goed dan je lief is..soms

http://www.speeltuindehoef.nl/

Samenleving.

Als inwoner van Nederland zeggen wij in zijn algemeenheid dat wij leven in een multi-culturele samenleving.
Dat op zich is een hele generaliserende uitdrukking.
Het is niet waar namelijk.
Ik zou het in percentages niet kunnen uitdrukken, maar een heel groot deel van de autochtone nederlanders leeft in een woonomgeving die zeker niet multi-culti is.
Ik ben het meer dan zat aan het worden dat al die mensen die in een woonomgeving leven(samenleving) en wonen waar geen enkele persoon uit een andere cultuur woont, een mening mogen hebben over "onze samenleving".
Ik heb er destijds bewust voor gekozen in een buurt te gaan wonen met mijn kinderen die een daadwerkelijke afspiegeling is van onze samenleving. Een omgeving waarin verschillende culturen elkaar ontmoeten, buren van elkaar zijn en daadwerkelijk samenleven. En dat gaat niet altijd over rozen, maar het is wel echt, het is de realiteit.
Ik kan er niet tegen dat mensen, en niet alleen politici zich termen als "onze samenleving" toe eigenen terwijl ze zelf in een omgeving leven die niets te maken heeft met onze multi-culturele samenleving, haagse plebs, grachtengordel publiek, keurige rijtjeswoningbewoners, afgelegen polderbewoners...etc...etc..
Een ieder die genoeg centjes heeft gehad om een woning te hebben in een lekkere rustige woonomgeving mag nooit en te nimmer gaan roepen dat hij of zij midden in de samenleving leeft.
Het is nogal makkelijk kletsen over samenleving als je nogal bevooroordeeld bent.
En natuurlijk kies je er dan voor een hond of een kat uit het asiel te nemen, even laten zien dat je wel liefde hebt voor minder bedeelden ofzo, of dat je een warm hart hebt, BAH. Of je wordt lid van de Lions Club.
Of je neemt een War Child kind, kan ook.
Ga niet lullen over iets, waar je zelf niet mee leeft, het is zó dom.
Klets niet over een samenleving waar je zelf niet in leeft, het is hypocriet.
Diegene die de dienst uitmaken in Den Haag, vooral van de regerende partijen, zijn stuk voor stuk mensen die zelf in hun dagelijkse leven geen donder te maken hebben met andere culturen dan die van henzelf.
Zij hebben er geen kaas van gegeten en weten er dus niets van.
Dus, hang niet aan wat er daar bepaald word, maar kijk om je heen, waar leef IK mee, waar woon IK, waar gaan mijn kids naar school, richt je op de regionale politiek, in je eigen buurt, dat is stukken belangrijker dan wat er in Den Haag gebeurt. Leef je in een omgeving die beperkt is, kijk dan verder, je bent niet alleen blanke boer in saai dorpje mooi in het groen, voor je je bek open trekt over een ander. Je leeft nu, kijk naar je buren, kijk naar jezelf, kijk naar je geliefden om je heen, richt je niet op een instituut dat toch niet weet waar ze het over heeft en van bovenaf stomme dingen roept. Geloof mij het lucht op, het maakt blij, reken niet op een ander om het leven leuk te maken. Stomme politiek. Stomme oogkleppen mensen. Stomme antroposofen, Rudolf Steiners, die vrolijk op de hei rennen, ook zij hebben geen weet van een multi-culti samenleving, ik ken geen enkel islamitisch kind die naar een Vrije School ging, u wel? Kortzichtigheid is dichterbij dan u denkt.
Het gaat niet eens alleen over andere culturen, maar ook mensen die om wat voor reden dan ook, op een andere plek in de stad niet geheel geaccepteerd zijn, mensen uit een Begeleid Wonen traject, excentriekelingen, mensen die geen luxe eengezinswoning kunnen bekostigen, allemaal deelnemers aan onze samenleving, ik kom ze dagelijks tegen, velen zien ze nooit...ga dan ook niet zeggen dat je midden in de samenleving staat...

Plat

Met de gratie van een neerdwarrelend herfstblaadje, vlindert zij als een olifant door de porseleinkast.

En zo ben ik. Anders kan ik het écht niet omschrijven.

En heel soms ben ik een beetje stil, aangedaan, of gewoon stilletjes aan het genieten.

Of ik slaap.

Ik kwam langs dit bronzen olifantje en wist het.

Deze pose, ja, dat ben ik.

Face flat.

Knoop in de slurf.

Totaal geaard.

Opgegeven.

Uitgerekt.

Gevloerd.

Het zij zo.

Elephantidae Horizontalus

Koelkastmoeder

"Jij bent helemaal geen koelkastmoeder!"; werd mij verteld.

Ik kreeg grote vraagtekens boven mijn hoofd.
Zou het zo'n moeder zijn die bij nachtelijke frustraties in het koelkastlicht, midden in de nacht de groentela( waar nooit groente in ligt) leeg eet?

Of zou het zo'n moeder zijn die de gehele koelkast heeft volgeplakt met schema's, lijstjes en systemen? Ja, daar herken ik mijzelf wel iets in, maar hoezo dan??

Of bedoelen ze een stay-at-home moeder?

"Jij hebt autistische kinderen, en meestal hebben die koelkastmoeders," werd mij uitgelegd.
"Deze moeders zijn vaak emotioneel wat 'arm'. Koude, koele, onverwrikbare schepsels," werd er nog aan toegevoegd..
Ik slikte, "Oh?"

Zijn er nog meer vreemde generaliseringen waar ik niets van af weet en staat deze al in de Van Dale?