Vorig jaar 8 juni 2012, mocht ik naar een flat komen kijken, na 4 jaar woningzoekend te zijn geweest en al die tijd nog bij ex wonend, met kids op een school daar, wat al een tijd niet goed voelde, maarja, je gaat geen andere school zoeken als je nog niet weet waar je komt te wonen.
Ik kwam uit Alkmaar-Noord namelijk(nogal beschermde omgeving weet ik nu), de flat was in Hoefplan, een wijk die ik eigenlijk helemaal niet kende, waar ik geen contacten had, alleen de ligging ten opzichte van het centrum kende ik, het gevoel van een stadse buurt, meer wist ik niet...
Ok, we kregen de flat, dus op zoek naar andere school voor mijn 2 basisschool gaande jongens met extra's( autisme +ADHD).
Na een afwijzing hier en daar, per toeval, uiteindelijk bij de Nicolaas Beetsschool terechtgekomen, locatie 3.
Dat was al een enorme verrassende warme deken, wat hebben we het daar getroffen, NIETS verwacht, blanco erin gestapt, maar wat een heerlijke school voor mijn mannen met extra's, de school heeft het imago van een Dalton-school( Bosboom Toussaint), in groep 6 met 15 leerlingen is gewoon puur mazzel hebben, met 2 docenten die dondersgoed weten waar ze mee bezig zijn, dikke pluim, dat hebben we goed getroffen. Gemixte school, kinderen van allerlei komaf zijn er, afrikanen, amerikanen, aziaten, nederlanders, flinke multi-culti-soep. En dan nog niet eens gesproken over dingen die te maken hebben met komaf, maar alles met gezinnen die onder toezicht staan van Jeugdzorg om allerlei andere redenen, afijn, binnen de groep waar mijn jongens zitten: vanalles wat. Hun beste vriendin heeft een moeder die het liefst elke 2 jaar verhuist, het meisje is een heerlijke vlinder met bindingsangst. Hun beste vriend heeft een lesbische moeder die een papegaai mee naar school neemt en stiekem wel naar Bosnië wil verhuizen.
Paar kinderen uit de klas komen uit een gezin waarbinnen het heel liefdevol is, maar zelfredzaamheid hoog staat, de oudere kinderen zorgen voor koken en naar speeltuin gaan, moeder zie ik nooit, of vader, die kinderen komen graag langs bij mij daar, ff knuf, ff taak overnemen. Hihi...
Zo zijn er nog tal van ander typen kinderen te benoemen, geloof mij, ze zijn stuk voor stuk heel bijzonder.
Wat het mooiste is, er is een soort sociaal milieu, waarin we allemaal bewegen en actief contact met elkaar hebben, incidenten worden transparant gemaakt, daar waar verschillen zijn is dus extra aandacht.
Juist die laatste zin is zo belangrijk.
Binnen onze buurtspeeltuin is het zó leuk vertoeven...kinderen uit de buurt én van school komen daar.
Ik kom er de ouders tegen die ik op school niet zie, ik ontmoet echt de kinderen die op school schuw voorbij zie schuiven.
Ik kom er de kinderen van mijn buren tegen.
Mijn kids maken makkelijker vriendjes daar omdat ze veel van kids al van school kennen, ook zo fijn, want daar hebben ze moeite mee door hun extra's...
Er staat een pot koffie en thee, meegebrachte etenswaren mogen genuttigd worden.
Een lidmaatschap gaat op basis van voorstellen( kids maken persoonlijk kennis met de begeleiding), geen pasje, geen sticker, gewoon handjes schudden en kennismaken.
Het sociale aspect is groot, als je ouder er alleen in je uppie langs de zijlijn wil zitten, dan moet je daar niet heengaan, haha. Men gaat naar elkaar toe, wie ben jij, wie zijn je kinderen, afijn, ik ervaar het als zeer prettig. Hartstikke leuk, ik heb er alweer 3 contacten opgedaan die morgen ook naar de Hout gaan voor de 5 mei viering met bandjes enzo, gezellig!
Deze speeltuin is dus weer zo'n enorme nooit verwachte warme deken.
Jeroen, mijn middelste(klassiek autist, maakt heel moeilijk vrienden en is zo gevoelig), lag vanmiddag bedolven onder een stapel kinderen, 7, uit 1 gezin, vluchtelingen uit Eritrea, hij genoot, de kleintjes hingen aan zijn enkels...hun moeder zat naast mij met baby in een kinderwagen, biskwietjes te delen: "Zo blij, alles vrij hier, kinderen gelukkig ja, lachen, mooi mooi mooi, jij koekje? Jij geen man, oh oh oh !?" Haha....zo leuk daar, hier...vele momentjes van gelukkig zijn( van mij en mijn mannetjes in ieder geval).
Stefan, mijn kadootje, mijn jongste, die ik altijd zo goed moet bekijken, omdat hij het sociaal gezien niet zo snapt, 'stout zijn' opzoekt, heeft 2 uur lang water gepompt, dammen gebouwd, zand versleept en dergelijke, alleen, af en toe samen, maar zonder enige conflictsituaties, zo fijn...voor hem ook vooral zo fijn.
Een buurspeeltuin maakt meer goed dan je lief is..soms
