donderdag 5 september 2013

Subwoofer-effect.

Ik sta vanmiddag even buiten op het balkon, compleet in stilte in het niets te staren en dan ineens DOEF...of WOEMMM..als een geluidsgolf, want het is stil, even de staartjes recht naar achteren, dendert de golf dwars door me heen, en daarna is het nog stiller.
Het is een aftermath, of shock denk ik, zoals ze dat in de psychologie noemen.

Een enorme uitbarsting van een  10-jarig kind. Mijn kind.
De hele uitbarsting glad doorstaan, in alle rust, alsof het in slow motion gebeurde, geluisterd, gehandeld, rust gemaakt, ik ben een pro geworden.
Maar als mijn kind later na de lunch weer naar school is en het is complete rust, dan WOEM...DOEF..slaat het ineens in bij me.

En het bijzondere, in alle heftigheid van de explosie, bleef het andere kind volledig rustig, vroeg mij om een boterhammetje, of hij nog een beker melk mocht pakken en in alle rust hielp ik hem tussendoor.
Kan ik stiekem toch nog multitasken, enerzijds woede te lijf gaan en tegelijkertijd andere kind in alle rust helpen.
Maar dit is niet normaal, dit is uitzonderlijk, bijzonder dat ik dit kan handelen, maar dit is extreem, te extreem.
Tijd voor een psycholoog..en niet voor mij...nog niet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten